මානවක කවිය
සදහටම නිදාගෙන
ඔයා ඉන්න
හීනයක්‌
විතරක් බලනකම්
පේන්න එපා
හැබෑ නොවෙන
හීනෙක
ඔයාව
මට
එපා අඬන්න
පොඩ්ඩක්වත්
කැමති නෑ
කොහොමවත්
ඔයා අඬනවට
කොහෙත්ම එපා
මැරුණම
මම
එපා අඳින්න
සුදෝ සුදුවට
ඇඳන් එන්න
රෝසම රෝස
පාට ඇඳුමක්
බලන්න එනකොට
නිසලව ඉන්න
මම
වාඩි වෙන්න
ඈත කොනකින්
ඉඩ තියලා
තව කෙනෙකුට
ආසයි සමුගන්න
කලින්
බලන්න
ඔයාගේ සුවඳ
අන්තිම වතාවට
මම
එන්න එපා
කවදාවත්ම
මගේ සොහොන
ගාවට
එතකොට හිතේවි
නැගිටින්න
සදාකාලික නින්දෙන්
ආයෙත්
මට
මානවිකාවට පසුව ලියමි.
බලාන ඉන්නවා
ඔයා එන මග
මතු භවයක
අපි අපේම
වෙලා ඉපදෙනකන්
හුළඟක් වෙලා
මම.
30 Comments
මේක මම කලිනුත් කියෙවුව වගේ මතකයි ...අනේ මන්ද මේ දවස් වල හිතෙන එවුවාද කොහෙද ඕවා. මටත් දෙපාරක්ම ලිය උනේ ඔය විදියේ එවුවා අප්පා... ළඟදිත් එකක් ලිය උනා.. ඒ මේ කාලේ වැරද්දක් මයේ හිතේ..
ReplyDeletehttp://panuchchi.blogspot.com/2012/10/blog-post_195.html
ජය වේවා!!!
සිනා බෝ වේවා!!!
හෑ...මම මේක ලිව්වේ ඊයේ රෑ නේ.
Deleteබලහං මේ පණුච්චියා අච්චර කට්ට කාලා ලියාපු එකත් අයිති කොර ගන්ඩද මන්දා හදන්නේ ,
Deleteපනුච්චියෝ විහිළුවට හරිද
අනේ මන්දා බොල
ReplyDeleteසංසාරේ සංසාරේ ..
Deleteමාරම විදියට මේ සිතුවිලි සෙට් එක හිතට වැදුනා.
ReplyDeleteජිවිත්වනතුරැ නැති සේනෙහසක්
එපා මා නැති දවසට
අරගෙන නුඹ එන්න
මට බැ නිදහසේ ඉන්න
නුඹ අඬනකොට මගේ නමට
ඇත්තමයි තරහක් නෑ
ආදරේ විතරමයි ඉතුරැ
මේ හිත පුරාවට
නොදැනුනාට නුඹට
අකාසේ ඉඳන් මම ඉන්නම් බලාගෙන
බැරි වුනොත්
මම ඉන්නම්
මතකයේ
සත්තයි හැමදාම......
මගේ කවියට වැඩිය මේක හිතට වැදුනා.
Deleteපාළුවයි හිස්කමයි ඉක්මනින් හේදිලා ගිහින් සතුට පිරුණු කාලයක් එන්න කියල ප්‍රාර්ථනා කරනවා. මේ පද අස්සේ හැංගිච්ච හිත පතුලේ තියන හැගීම් තේරුම් ගන්න පුළුවන් මචෝ.
ReplyDeleteමේ ජීවීතේ ඔය වගේ කාල පහුකරපු නැති අය බොහොම අඩු ඇති. හැබැයි ඒ අතින් උඹ වාසනාවන්තයි. මොකෝ උඹේ පාළුව බෙදා ගන්න මේ බ්ලොග් එක හරි තියනවා. ඒකත් නැති එවුන් කොච්චර ඉන්නවද.
කවදා ඒවිද බන්.
DeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteමටත් ඔහොම කාලයක් තිබුනා. ඒ කාලේ බ්ලොග් තිබුනේ නැහැ..ඉතින් මම පොතක ලිවුවා. දැන් කියවුවාම මට හිතෙනවා මේවා මමද ලිවුවේ කියලා.
ReplyDeleteමමත් ලියපුවා තියනවා පොත් ගණන් පිරෙන්න.හැබැයි හිතල ලියනවට වැඩිය දුකට ලියවෙන ඒවගේ රසය වැඩියි.
Deleteපුදුමේ කියන්නේ මටත් ඔහොම කාලයක් තිබුනා. දැන් කියලත් ඉතින් වෙනසක් නෑ. :D
ReplyDeleteනිරන්තරේ දුකමය හිමි උනේ අපට
Deleteජීවත් වෙනවා වගේම මරණෙ ගැනත් හිතන එක කොච්චර හොඳද...පද ටික නම් නියමයි...
ReplyDeleteමැරෙනකන් නේ මේ ඔක්කොම
Deleteබලන් ගියාම blog ලියන හැමෝම එක බෝට්ටුවේ
ReplyDeleteආයෙත් අහනවා .
Deleteඔය වගේ කාල සමයන් මමත් පහුකරලා තියෙනවා... වැදගත්ම දේ හිත ශක්තිමත්ව තබාගෙන යථාර්ථයට මුහුණ දෙන එක... තමන්ගෙ වැරැද්ද කොතැනද කියලා හොයාගෙන ඊට පිළියම් යොදන එක...
ReplyDeleteතාමත් හොයාගන්න බැරි වැරදුනේ කොතනද කියලා තමයි.
Deleteඅනේ මන්දා ඇයි මෙහෙම සිතිවිල් එන්නේ...
ReplyDeleteවෙන එකක් ලියා ගන්න අමාරුයි..මන්දා ?
Deleteමරණය ගැනත් දැම්ම හිතලා තියන එක හොදයි නේ..
ReplyDeleteඇයි සොහොන ප්ලෑන් කරලා තියෙන්නේ
Deleteහිතට වැදුනා මාරම විදියට....
ReplyDeleteඇඬෙයි තනි ඇහැට
ReplyDeleteඇත්තටම එහෙමත් හිතෙයිද
ReplyDeleteකෝ මේකේ බුරුවා ගහන එක ගැන මාරිද දෙන්නේ නයිස්ද දෙන්නේ මුකුත්ම නැහැනේ ලියලා ?
ReplyDeleteආද‍රයට ආදරෙන් ලියවුණු පද පෙළ හරිම අගෙයි...
ReplyDeleteකමෙන්ටුවක දැක්කා "හිතලා ලියන ඒවට වඩා දුකට ලියවෙන ඒවයේ රසය වැඩියි" ඇත්ත කතාව මාත් එකඟයි....
අනේ මන්ද.......අවුල්..ඒත් නිර්මාණයක් විදිහට නම් අපූරුම අපූරුයි!
ReplyDelete