ජීවිතේ කියන්නේ වචන..ඔව් බහුතරයක් වචන වලින් පිරිච්ච භාජනයක් වගේ.. පොරොන්දු.. ආයාචනා.. සිතුවිලි.. මට හැමදාම හිතුන දෙයක් තමයි අපි වෙන පොරොන්දු වලින් කොච්චරක් ප්‍රායෝගිකව අපිට ඉටු කරන්න පුලුවන්ද කියන එක.. සමහර විට අසරණ කම නැත්තන් කපටි කම.. (බොහෝවිට කපටි කම).. ජීවිතේ ප්‍රායෝගික සිද්දියක් අඩු වචන ප්‍රමාණයකින් නිර්මාණයක් විදියට ප්‍රති නිර්මාණය කරන්නේ කොහොමද කියලා..අඩු වචන ගානක් කිව්වේ ජීවිතේ පිරිලා තියන බොහොමයක් හිස් වචන වලින් මම හෙම්බත් වෙලා හින්දා..කවි ලියන්නේ නැති උනත් විශේෂ හේතුවක් නිසා ලිව්වේ.. ඒක බලන්න පහලටම යන්න..
පාලුවෙන් පිරි රැයක් ගෙවිලා තවත් දිනකට එලි උනා
පුරුද්දට මල් සිඹින්නට එන බමර සැණකෙළි ඇරඹුණා
හැමදාම මල් ඉඳුල් කරනා බමර යාමය එලැඹුනා
සුවඳ ඇති මුත් නොපිපි කැකුලක් මලක් වෙන්නට සැරසුණා
කිතිකැවෙන මිහිරක් සොයාගෙන හෙමින් මීදුම් සළු උනා
තවත් කුසුමක් ගැහෙන හිතකින් බමර තුඩකට ගුලි වුනා
සුමුදු මුදු පෙති සිඹින තාලෙට සුවඳ මල් පැණි වැහුණා
බමර තුඩ මල් කෙමියේ ගැටුනම මලෙන් ගුම් නද නික්මුණා
පිරිමි කඳුලක් ඉතිරි කරලම බඹර කඩිනම නැවතුනා
කවද හෝ සුපිපෙන්න කල් බැලු සොඳුරු කැකුලක් පිබිදුණා
ඔන්න...100 ක් ගැහුවා මමත්..
කාලෙකින් මොකුත් නොලිව්ව නිසාත් , දකින දකින හැම තැනම තියන ආතල් එක ඩබල් කරන ප්‍රවුත්ති නිසාත් ,හැම තිස්සෙම කියාගන්න කට කහන අදහසක් තමයි ඉතින් අකුරු කරේ.වැඩිය කියන්න ඕනේ නෑ.මම පොඩි ආතල් එකක් කට්ටිය ඒක දෙක කරලා ලොකු කරලා මටත් වැඩිය ආතල් ගන්නවා.එහෙම තමයි ප්‍රසිද්දිය ලබා ගන්න ඕන.කට්ටිය මේක බලලා මට දෝෂාරෝපණය කරන්න එනවා නම් ඒක තමන්ට කර ගන්න ලොකු වැරද්දක් . අරහත් උතුමෙකුට දෝෂාරෝපණය කිරීම ලොකු පවක්.
