27 මමත් හීනියට බෞද්ධයෙක් | I am thin Buddhist

මා උපතින් බෞද්ධයෙකි.කුඩා කල පටන් මා  ජාතිය ලෙසින් සඳහන් කලේ සිංහල බෞද්ධ යන්නයි.නමුත් පාසල් වියෙහි පටන් උදෑසන පුරුද්දට වඳිනා පන්සිල් පද පහත් දහම් පාසලේදී  සල්ල හුක වුත්ති තිබෙන නිසා ආසාවෙන් කියූ කරණීය මෙත්ත සුත්‍රයත් හැරෙන්නට මා දන්නේ , මා බොහෝවිට රාත්‍රී කාලයේ ගමන් කිරීමට කැමති  නිසා ආරක්ෂාවට ඉගෙන ගත් ඉතිපිසෝ ගාථාව පමණි.ඒ අනුව බලන විට මා සතුව ඇත්තේ අසු කෙළක් ධර්ම ස්කන්ධ වලින් තුනක් පමණකි.එහෙයින් මා ධර්ම කරුණු ගෙනහැර පෑමට ඉදිරිපත් නොවන්නේ මාගේ නොදැනුවත් කම පමණක් නිසාම නොව දැනට ලංකාවේ වෙසෙන බොහොමයක් ගිහි බෞද්ධයන් වඳුරන්ගෙන් බණ අසා  පිරිත් සිංහලෙන් අසා කලිසම් කිලිටි නොවන සේ හතර පෝයටම සිල් රකින , කිසිම සැකයක් නොමැතිව ඉදිරියේදී පැවැත්වෙන ධර්ම සංගායනාවකට උවද සහභාගී කරගත හැකි තරම් ධර්ම කරුණු වලින් සන්නද්ධ නිසාය.


ශ්‍රී ලංකාව යනු ආශ්චර්යයෙන් සපිරුණ රටකි.ගිහියන් සිල් රකින විට බුද්ධ ශ්‍රාවකයන් වීදි බසිනා තරමටම ලංකාවේ ආශ්චර්ය මොනවට පරිණාමය වී ඇත.නමුත් එදා සිට පැවතගෙන එන සම්ප්‍රදාය අනුව නම් ගිහියා සෑම විටම පැවිදි පාර්ශවයෙන් තමන්ගේ ජීවිතය පහසු කර ගැනීම සඳහා උපදෙස් ගත යුතුය.සංස්කෘතිය සම්ප්‍රදාය හා සදාචාරය යන එකිනෙකට එකක් වෙනස් නමුත් එකිනෙක මත රඳා පවතින සාධක තුන කාලයත් සමග  පරිණාමනය වී ඇත.එවැනි තත්වයක් යටතේ ගිහියෙකු පැවිදි අයකුගෙන් ගන්නා උපදෙස් කොතරම් දුරකට සාදාරණ දැයි ගැටළුවක් පැන නගී.උදාහරණයක් ලෙස බුද්ධ කාලීන සමාජයේ සසුන්ගත වුයේ කුඩා දරුවන් පමණක් නොව  වයසින් පරිණත ගිහි සමාජය ගැන දැනුමක් ඇති පුද්ගලයින් යන කොට්ටාශ දෙකම බව පැරණි බෞද්ධ ග්‍රන්ථ පරිශීලනයේදී පෙනී යයි.එහිදී පරිණත වයසේ පැවිදි වුවන් හට තමන්ගේ අත්දැකීම් අනුසාරයෙන් ගිහියන්ට උපදෙස් දීමට හැකියාවක් තිබුන බව සන්සුන් මනසකින් කරුණු විශ්ලේෂණයේදී පෙනී යයි.උදාහරණයක් ලෙස ජන කතාවක් ගනිමු.

ඒකමත් එක කාලයක සිරි ලංකාවේ ගම්බද  විහාරස්ථානයක දර්ශනයකි.

ලඟදි නව යොවුන් වියට පත්වූ දැරියක් ඉතා කෙටි ඇඳුමකින් සැරසී  විහාරස්ථාන භුමියේ ක්‍රීඩාවේ නිරත වේ.මෙය දකින එම විහාරස්ථානයේ ස්වාමින් වහන්සේ  නමක් (ඔබ සිතුවා නිවැරදියි ඔහු පරිණත වයසේ සසුන් ගත වූවෙකි) දැරියට කතා කොට තරුණ දැරියක් එලෙස වස්ත්‍ර පැළඳ සිටීමේ ආදීනව කියාදී ,අවවාදයට වඩා ආදර්ශය උතුම් ය යන්න මොනවට පසක් කරමින් ඇයට මුදලක් දෙන්නේ (මුදල රුපියල් 50ක් යැයි උපකල්පනය කරන්න) දැරියට වීනිත වස්ත්‍රයක්  තම මවට කියා සකස් කර ගැනීමටය.දැරිය නිවසට ගොස් තතු ඇති ආකාරයෙන්ම තම මවට පවසයි.බොහොමයක් පෘතග්ජන මිනිසුන් ලෙසම වැඩිහිටි කාන්තාවගේ සිතට තෘෂ්ණාව ඇතුළු වේ.තම දියණියට මෙලෙස සැලකුවා නම් පැවිද්දා තමන්ට කොහොම සලකනු ඇත්දැයි බැලීමට ඇය තරයේ ඉටා ගනී.එම සිතුවිල්ල කුටප්‍රාප්තියට පත්වන්නේ  අදාළ ස්වාමින් වහන්සේ මග වඩින විට ඇය ඔහුට පෙනෙන්නට ඇඳිවත උනා දැමීමෙනි.එම විට සන්සුන්ව ඇය වෙත එන ස්වාමින් වහන්සේ ඇයට මුදලක් ලබාදී පවසන්නේ 

"උපාසක අම්මේ මේකෙන් රේසරයක් අරන් ගිහිං මවිල් ටික බා ගත්ත නම්" කියාය.

සමාජීය දැනුමක් ඇති පැවිද්දා තරුණියට සංවරව අඳිනා ආකාරය පිලිබඳ දැනුම දීමටත් විවාහක කාන්තාවකට තමන්ගේ සෞඛ්‍ය නිසි පරිදි පවත්වා ගැනීමට උවදෙස් දීමටත් පෙළඹෙන්නේ තමන්ගේ සාමාජීය යුතුකම නිසි ලෙස ඉටු කරමිනි.නමුත් මෑත කාලයක් තුල සසුන්ගත වුවෝ කුඩා දරුවන්ය.මදක් සිතන්න ගිහි ජීවිතය ගැන අත්දැකීමක් නැති අයෙක් ගිහියෙකුට උපදෙස් දීම කොතරම් ප්‍රායෝගිකද?.ලෝකෝපකාරයේ කවියක් සිහියට නැගේ.

ඔවා දෙනු පරහට තමා සම්මතෙහි පිහිටා සිට,දුසිරිත දනන් දෙන ඔවා වැද්දන් දෙසන බණ වැනි   

කිසිදා මත් පැන් නොබිව් කෙනෙකු මත් පැන් වල ආදීනව තවත් කෙනෙකුට පැවසීම කොතරම් සදාචාරාත්මකද?

පුර්විකාව අවසන් කරන්නේ කතාවේ මුලික හරයට පැමිණීම සඳහාය.පසු ගිය දින කීපයේ ගලගොඩ අත්තේ ඤාණසාර හිමියන් සහ දෙරණ නාලිකාවේ නිවේදිකාව අතර සිදුවූ සංවාදයේ කොටස් බොහොමයක් විවිද වූ සමාජ ජාල තුල විවිධ වූ මතවාද සමග පළවනුයේ මා මුලින් පැවසුවාක් මෙන් ලාවට බෞද්ධයෙකු  වීම ගැන කලකිරීමක් ඇති කරමිනි.අයෙකුට ඤාණසාර හිමියන් පාහරයෙක් සහ නිවේදිකාව "ජාතියේ අභීත දියණියයි".තවත් අයෙකුට ඤාණසාර හිමියන් වීරෙයෙකු ලෙස පෙනේ.කොන්ඩම් දැන්වීම් දැමීම වෙනම කතාවකි.විවාදයට තුඩු දුන් නඩු වාර්තාවෙන් කොටසක් උපුටා දක්වමි.

ග්‍රෑන්ඩ්පාස් පොලිසිය විසින් නො 615 සද්දර්ම රාජිත විහාරය නාවල පාර යන ලිපිනයේ පදිංචි ගලගොඩ අත්තේ ඤාණසාර ට එදිරිව පවරන ලද නඩුව අනුව (නඩු අංකය 6315 / 2000 ) ගලගොඩ අත්තේ ඤාණසාර විසින් 2000 / 4/ 14 දින 6 ශ්‍රී 5444 වාහනය රාත්‍රී 2.00ට පමණ රියදුරු බලපත්‍ර නොමැතිව සේදවත්ත පාරේ දී පදවා ත්‍රීවිල් රථයක් හැප්පීම මගින් නො 245 / ඒ කොටුවිල වැල්ලම්පිටිය යන ලිපිනයේ පදිංචි මොහොමඩ් රිෆයි රවීන්ද්‍ර කුමාර් තුවාල ලබා තිබේ. අනතුර සිදුකිරීමෙන් පසු රියදුරු ගලගොඩ අත්තේ ඤාණසාර වාහනය නොනවත්වාම ධාවනය කොට ඇත. පසුව පොලිසිය විසින් වහනය නවතා ගලගොඩ අත්තේ ඤාණසාර ස්වසනාල පරීක්ෂණයට ලක් කිරිමෙන් පසුව ගලගොඩ අත්තේ ඤාණසාර අනතුර සිදු කල අවස්ථාවේ මත් පැන් පානය කොට සිටි බවට සනාථ විය.   

ඤාණසාර හිමියන් වැරදි කරුවෙකු ලෙස ගනිමු.ඔහු වැරදි කරුවෙකු වූ පමණින්ම ඔහුගේ ක්‍රියා සමාජයෙන් බැහැර කලයුතුද?.එසේනම් අංගුලිමාල තෙරණුවන් ගෞරවයෙන් සිහිපත් කිරීමත් , එම තෙරණුවන් විසින් වදාළ අංගුලිමාල පිරිත ගැබිණි මව්වරුන් වෙනුවෙන් නැවත සජ්ජායනය කිරීමද නතර කල යුතුය.හැබැයි මෙතන ප්‍රශ්නයක් තියනවා අංගුලිමාල හාමුදුරුවෝ නරක වැඩ කලේ පැවිදි වෙන්න කලින් හැබැයි මේ යෝධයා ඒවා කරන්නේ සිවුර දාගෙනමයි  .මිනිසෙකු පරිණත වන්නේ තම අත්දැකීම් මගිනි.එකම වෙනස ඤාණසාර හිමියන්ට අවස්තාව ලැබුනේ ප්‍රමාද වී වීමයි.

සන්සුන් මදක් සිතන්න.මා ලිපියේ මුලින් මතු කල කරුණු ගැන මදක් සිතන්න.කෙනෙක් තව කෙනෙකුට උපදෙස් දෙනවා නම් ඔහුට ඒ ගැන තමන්ගේම අත්දැකීම් තිබිය යුතුය.එම කරුණ ඤාණසාර හිමියන් ගේ විෂයෙහි ලා ගත කල වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම බොහොමයක් පැවිදි යතිවරුන්ට වඩා මත් පැනෙහි ආදීනව ගැන දේශනා කිරීමේ අයිතියක්  ඤාණසාර හිමියන්ට ඇත.එය සරලව පවසනවානම් ,

මත් පැන් බීමත් , මත් පැන් බී රථ වාහන ධාවනය කිරීමත් , මත් පැන් බී රථ වාහන ධාවනය කර මිනිසෙකු අනතුරට පත් කිරීමත් දඬුවම් ලැබිය හැකි වරදක් බව තමන්ගේ අත්දැකීම් වලින්ම තමන්ගේ ශ්‍රාවකයන්ට පැවසීමට  ඤාණසාර හිමියන්ට සදාචාරාත්මක අයිතියක් ඇත.   


‘යෝහිකෝචි භික්ඛවේ භික්ඛු ඒවං චින්තෝ පරේසං ධම්මෝ දේසේති. අහෝ වන මේ ධම්මං සුණෙය්‍යුං සුත්වාච පන ධම්මං පසීදෙය්‍යුං පසන්නාච මේ පසන්නකාරං කරෙය්‍යුං ඒව රූපස්ස භික්ඛවේ භික්ඛුතෝ ධම්ම දේසනා අපරිසුද්ධා හෝති (අං.නි. කස්සප සංයුත්තය)

මහණෙනි, යම් භික්ෂුවක් මෙවැනි සිතින් දහම් දෙසයි ද මාගේ ධර්මය ඇසුවහොත් හොඳ ය, අසා පැහැදුණහොත් හොඳ ය. පැහැදීමෙන් යුතුව සත්කාර උදව් උපකාර කළහොත් හොඳය යන අදහසින් කැරෙන ධර්ම දේශනාවක් වෙත්නම්, එය අපිරිසුදු දේශනාවකි.