34 වැරදුනෙ කොතැන මට….?

මම හැමදාම කරේ ජීවිතේ වැරැද්ද ගත්ත එක,මගේ හිත මම විසින්ම රවට්ට ගත්ත එක විතරයි.මොනවා කියන්නද ඉතින් ලබා උපන් හැටි කියලා හිත හදන ඉන්න හැදුවත් අනේ මන්ද හැමදාම වෙන්නේ වරදින එක විතරයි.

අපි ආස කරන දේවල් අපිට නොලැබෙන කොට අපි කොච්චර කාලකන්නිද කියලා අපිට හිතෙන එක වලක්කගන්න ක්‍රමයක් තිබුනානම්.පව පව කියලා එක තැනක හිටියේ නැති උනත් සමහර වෙලාවට එන අර කාලකන්නි හැගීමෙන් ජීවිතය එපා වෙන තරම  දැනෙන්න නම් ඉතින් නොලැබිල්ල කියන අත්දැකීමට මුහුණ දෙන්න ඕන.අපි කවදාවත් බලාපොරොත්තු වෙච්ච නැති කෙනෙකුගේ කටින්  අපි කවදාවත් බලාපොරොත්තු නොවුණු හිත තුවාල කරන තරම් සංවේදී  දේවල් අහන්න ලැබුනම, ඉබේම වැරදුනාද නැත්තන් වැරැද්ද ගත්තද කියලා හිතා ගන්න බැරි වෙනවා.කවි කියවන එක මිනිස්සුන්ට අරහන් බව දන්නවා.ඒත් මට රැයක් නිදි මැරුවොත් කතාවක් කෙසේ වෙතත්  කවියක් ලියාගන්න පුළුවන් බව අත්දැකීමෙන්ම දන්නවා.




පෙරදිනක පිපි මලක්
සිඹ සෙමින් තුරුළු කොට
අකාලෙට වසින වැහි
බින්දු හැම ගනන් කොට
සොඳුරු කවිපද ලියූ
කොල ඉරා සහසකට
සදා දුක් දෙන හැඟුම්
බද්ධ කර හදවතට
තරු මිලින අහස මත
සඳ දමා ඈතකට
අඳුරේම සොයමි මම
වැරදුනෙ කොතැන මට….

පරණ කවියක් ඒත් ඒක හැමදාටම වලංගුයි වගේ....